Emily Jane White is een singer songwriter afkomstig uit Oakland, Californie. Na een jeugd in enkele punk en metal bands en na een verblijf in Bordeaux begon ze in 2007 voor eigen rekening met haar debuutalbum “Dark Undercoat”. In tussentijd zit ze aan 6 albums en het was vooral het nieuwe “Immanent Fire” dat ze kwam voorstellen. Hiervoor had ze een drummer en bassist meegebracht. Zelf is ze actief op gitaar en piano. Haar stijl is intussen geëvolueerd naar wat men Dark Folk noemt. In de Orangerie van de Bota stonden dan ook de klapstoelen opgesteld. Het was duidelijk geen concert voor dansers maar eentje voor om in een stoel in alle comfort te degusteren. Ik zou het omschrijven als Duyster muziek.

Ze ging meteen van start met de single uit de plaat: “Washed Away”, meteen het prijsnummer uit de plaat. Met heldere zang, spaarzame maar doeltreffende begeleiding is dit een song die best wat airplay verdient. Emily Jane is geen spraakwaterval maar door de vlotte overgang van het ene nummer naar het andere en weinig tot geen tijdverlies tussenin creëert ze wel een sfeer die je als luisteraar meeneemt naar haar donkere wereld. Dit wordt nog eens geaccentueerd met de zuinige belichting en de donker geklede muzikanten. Emily was ook helemaal in een zwart kleed gehuld.

Maar het concert had ook veel te danken aan de 2 muzikanten die ze meehad. De drummer was sober, efficiënt en wisselde met gemak van huppelend naar gevoelig en spaarzaam. De bassist kleurde ook de nummers mooi in. Regelmatig speelde hij buurtje leen naar de basriffs die in Twin Peaks gebruikt worden. Emily Jane haar werk heeft duidelijk invloeden van dames als Tori Amos en Angel Olsen.

Nummers die me bijbleven waren het ritmische “Drowned” dat voor haar doen vrolijk klinkt maar het duidelijk niet is qua thema. “Lights” met de Twin Peaks basloop was beklijvend. “Shroud” kreeg een knappe bassolo mee en het zweverige “Cliff” had dan weer roffelend drumspel. Nadat bijna de hele plaat de revue was gepasseerd kwam ze terug voor de bissen. Deze begon ze met “Victorian American” het titelnummer van haar vorige plaat. Mooi in de bissen was vooral “ Hole In The Middle” met een Neil Young gitaar en wederom een knappe bassolo.

Emily Jane White is zeker een blijvertje. Ze heeft ondertussen een geheel eigen stijl en een songboek die maakt dat zij de komende jaren nog een graag geziene gast gaat zijn in onze concertzalen. Voor een avond genieten in rust van mooie muziek en knappe muzikanten moet je haar zeker volgen.

Lisael

Foto's © Yvo Zels